معنی مایه کردن در لغت نامه دهخدا

مایه ساختن. سرمایه ساختن. فراهم آوردن سرمایه:، خرد بر دل خویش پیرایه کرد، به رنج تن از مردمی مایه کرد.، فردوسی.، زخورشیدمر روز را مایه کرد، شب قیرگون خاک را سایه کرد.، اسدی.، سال عالم عنف و لطف و مهر و کینت مایه کرد، تا زمستان و بهار آورد و تابستان وتیر.، سوزنی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

معنی مایه کردن در فرهنگ لغت هوشیار

سرمایه ساختن، فراهم آوردن سرمایه، مایه ساختن

معنی مایه کردن - جستجوی لغت در جدول جو

مایه کردن(نَ / نِ تَ)

لغت نامه دهخدا

مایه کردن

فرهنگ لغت هوشیار

عاید کردن

حاصل کردن، به دست دادن، رساندن، درآمد داشتن، سود بردن، فایده دادن

فرهنگ فارسی عمید

ضایع کردن

تباه کردن، نابود کردن

فرهنگ فارسی عمید

مویه کردن

زاری کردن، نوحه کردن

فرهنگ فارسی عمید

صلایه کردن

ساییدن دارو یا چیز دیگر بر روی سنگ یا در هاون

فرهنگ فارسی عمید

غایب کردن

گم کردن، مفقود کردن، از دست دادن، نابود کردن

فرهنگ فارسی عمید

راهی کردن

روانه کردن، به راه انداختن

فرهنگ فارسی عمید

خایه کردن

(بَ دَ دَ)

تخم گذاردن. تخم نهادن. بیضه نهادن. بیض. (از تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

سایه کردن

(شُ دَ)

سایه دادن. سایه افکندن. سایه انداختن:
تو مرغان را همی سایه کنی امروز اگر روزی
ترا سایه همی کردند و او را نیز مرغانش.
ناصرخسرو.
آفتاب زندگانی بر لب بام آمده ست
سایه خواهی کرد کی ای سروبالا بر سرم.
صائب (از آنندراج).
، سایه گسترده شدن:
هر جا که عدل سایه کند رخت دین بنه
کاین سایبان ز طوبی اخضر نکوتر است.
خاقانی.
، توجه کردن. رو آوردن:
صائب بلند مرتبه چون آسمان شود
بر هر زمین که سایه کند باغبان ما.
صائب (دیوان چ خیام ص 42)

سایه دادن. سایه افکندن. سایه انداختن:
تو مرغان را همی سایه کنی امروز اگر روزی
ترا سایه همی کردند و او را نیز مرغانش.
ناصرخسرو.
آفتاب زندگانی بر لب بام آمده ست
سایه خواهی کرد کی ای سروبالا بر سرم.
صائب (از آنندراج).
، سایه گسترده شدن:
هر جا که عدل سایه کند رخت دین بنه
کاین سایبان ز طوبی ِ اخضر نکوتر است.
خاقانی.
، توجه کردن. رو آوردن:
صائب بلند مرتبه چون آسمان شود
بر هر زمین که سایه کند باغبان ما.
صائب (دیوان چ خیام ص 42)

لغت نامه دهخدا

مایل کردن

(مَ دَ)

راغب کردن. میل و رغبت برانگیختن: و نفس طبیعت را مایل بدان کند. (مجالس سعدی) ، کج کردن. چیزی را از حالت قائم خم دادن

لغت نامه دهخدا

مویه کردن

(صُ بَ تَ)

گریه و زاری کردن. گریه و نوحه کردن. موییدن. گریستن. (یادداشت مؤلف) :
به روز و به شب مویه کرد و گریست
پس از مرگ سهراب سالی بزیست.
فردوسی.
سپاهی و شهری به ایران به درد
زن و مرد و کودک همه مویه کرد.
فردوسی.
به خشکی کشیدند از آن آبگیر
بسی مویه کردند برنا و پیر.
فردوسی.
چو ویس دلبر آذین را گسی کرد
به درد و داغ دل مویه بسی کرد.
(ویس و رامین).
ز بس که تیغ زبان مویه کرد خاقانی
تن چو موی به مویه ز تیغ برهاندیم.
خاقانی.
تنم چو موی شد از بس که می کنم مویه
دلم چو زیر شد از بس که می کنم زاری.
نجیب گلپایگانی (از آنندراج).
و رجوع به مویه شود.
- مویه کردن بر کسی، بر او گریستن. در غم و مصیبت او نوحه و گریه نمودن:
به هرجای کرده یکی انجمن
همه مویه کردند بر خویشتن.
فردوسی.
پشوتن بر او بر همی مویه کرد
رخی پر ز خون و دلی پر ز درد.
فردوسی.
همی ریخت خون از دو دیده به شرم
همی مویه کردش به آوای نرم.
فردوسی.
ابر پهلوانی بر او مویه کرد
دو رخسارۀ زرد و دل پر ز درد.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

سیاه کردن

برنگ سیاه در آوردن، یا سیاه کردن روی. (چهره) صورت خود را به رنگ سیاه درآوردن، توضیح این کار در ماتم و سوگواری معمول بود

معنی مایه کردن - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما